Dzisiaj mija 218 lat od wybuchu zapomnianego przez historię, ludowego powstania w Wandei. Powstania, jednoczącego osiadłą w zamkach rodową szlachtę, wiernych Watykanowi księży z chłopami najbiedniejszych francuskich departamentów Bretanii i Wandei. Powszechnego wystąpienia przeciwko praktykom rewolucji: zamordowaniu króla Ludwika XVII wraz z żoną Marią Antoniną, deptaniu kościoła katolickiego i tradycji. Powstanie w Wandei wywołało także pierwszą w historii, lecz znajdującą licznych naśladowców, w co bardziej „oświeconych” reżimach, zorganizowaną akcję ludobójstwa. Przyczyny. Jakie były przyczyny powstania, chłopów przeciwko ich rewolucyjnym wyzwolicielom? Otóż wbrew szczytnym i uznanym po dziś dzień hasłom wolności, równości i braterstwa, na przekór dziełom „O duchu praw”, „Umowie społecznej” i Prawach Człowieka i Obywatela, rewolucja nic prostym ludziom nie dała. Władza z rąk arystokracji przeniosła się w ręce bogatego mieszczaństwa. Oskarżani o radykalizm biedniejsi współobywatele nie mieli prawa głosu Nie bez znaczenia jest też fakt kompletnego braku poszanowania rewolucyjnych władz dla uczuć rządzonych. Nowa władza nie tylko podzieliła kraj na nowe departamenty, zlikwidowała kościoły położone „zbyt blisko miast”, budynki kościelne zmieniła w magazyny lub zniszczyła, ale także zabiła namaszczonego przez Boga władcę. Niemymi świadkami tamtych wydarzeń były okaleczone mury świątynii Notre Dame i kościół w Milau czy Brou. . Co więcej w obliczu wojny z I koalicją antyfrancuską, armia, dotychczas zadowalająca się symbolicznym poborem do lokalnych milicji zażądała kontyngentu rekruta od przymierającej głodem francuskiej wsi. To ostatnie wydarzenie przepełniło tylko (podobnie jak branka przed Powstaniem Styczniowym) czarę goryczy. Bohaterowie Jakub Cathelineau Pierwszym przywódcą powstańców był Jakub Cathelineau, nazywany przez towarzyszy „Świętym z Anjou”, dla czci jaką był otaczany. Zwyczajny człowiek. Gdy wybuchła rebelia otrzepał ręce z mąki, z której robił chleb i z sąsiadami zdobył pobliskie Saint Florent. Podobnie, z Bożą pomocą, ale bez przewagi militarnej zmusił do kapitulacji generała Ludwika Berthiera, przyszłego szefa sztabu Napoleona. Szczęście opuściło Jakuba Cathelineau w czerwcu 1793, gdy po zdobyciu centrum Nantes, powstaniec uklęknął, aby podziękować Bogu i w tej modlitwie dosięgła go republikańska kula. Maurycy d’Elbée Maurycy d’Elbée został następcą „Świętego z Anjou” był ziemianinem i świetnym żołnierzem. Czternastokrotnie ranny w bitwie pod Cholet , dogorywał na wyspie Noirmoutier. Tam też znalazły go republikańskie oddziały i wraz z żoną, Marguerite, rozstrzelano. On też jest autorem creda powstańców złożonego przed republikańskim oficerem: „Przysięgam na honor , że aczkolwiek pragnąłem monarchii, nie miałem żadnych projektów szczególnych i byłbym żył jak uległy obywatel pod każdym rządem, gdyby mi zostawił spokój oraz swobodę praktykowania mojej wiary” Jedynym prawdziwym żołnierzem w armii republikańskiej był generał Jean Baptiste Kleber, dowódca Mogunckiej Armii . Próżno po nim szukać śladów w polskim Internecie, dlatego trzeba oddać mu sprawiedliwość. Podejrzany politycznie, nie miał wątpliwości, czym jest republikańska władza. Ostrzegał przyjaciela, generała Marceau, że „obaj skończą na tym samym szafocie”. Po nadejściu pacyfikacyjnych oddziałów gen. Turreau, opuścił Wandeę. Po stronie republikańskiej służyli, a raczej mordowali komisarz polityczny Jean Baptiste Carrier i generałowie Luise Turreau i Francois Westermann. Pierwszy z nich wymyślił sposób topienia pojmanych rebeliantów i księży w Loarze za pomocą specjalnie zbudowanych barek, drugi, dowódca dwunastu „kolumn piekielnych” kazał swoim podkomendnym „obnieść wszystkich Wandejczyków na ostrzach bagnetów”, a trzeci przyznawał, że „litość nie jest rewolucyjną sprawą. Postępując za pełną zgodą jakobińskich władz Francji, błękitni generałowie wymordowali od 150 do 400 tysięcy mieszkańców Wandei i Bretonii co stanowi 15-30% całej ludności tego rejonu. Czy jest jakieś dziedzictwo powstania w obronie Boga i króla? Tak. Przeczytajmy dewizę papieża Jana Pawła II „Totus tuus” Mało kto wie, że jest to część wandejskiej modlitwy św Ludwika Marii Grignion de Montfort. Co więcej krwawo stłumione powstanie w Wandei było pocz ątkiem końca francuskich rządów Terroru jakobińskiego. Po jego upadku Dyrektoriat zabronił dalszej pacyfikacji i ogłosił amnestię dla powstańców i całkowitą swobodę kultu religijnego. W lutym 1795, już po podpisaniu zawieszenia broni z reprezentującym Dyrektoriat Łazarzem Carnot, do Nantes wiedzie w paradnym stroju, przepasany białą szarfą z lilią Burbonów dowódca katolickich partyzantów Francois de Charrete. W 1801 r, cesarz Francuzów Napoleon Bonaparte, podpiusze z paierżem Piusem VII konkordat. O powstańcach z Wandei będzie zawsze wypowiadał się z szacunkiem. Wiara potomków wandejskich powstańców pozostanie, żywa i nieskrywana. Bogatym źródłem wiedzy o powstaniu w Wandei jest wciągająca książka Pawła Jasienicy pt "Rozważania o wojnie domowej